انتخاب بحرین؛ آزمونی سخت برای شورای حقوق بشر سازمان ملل

عضویت بحرین در شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد، آزمونی سخت برای این شورا است تا جهانیان، واقعی یا دروغین بودن آن را در رسیدگی به جنایات و ظلم های آل خلیفه در حق شهروندان خود به قضاوت بنشینند.

192 عضو سازمان ملل متحد روز جمعه گرد هم آمدند تا بر اساس برنامه کاری هفتاد و سومین مجمع عمومی 18 عضو جدید شورای حقوق بشر این سازمان را برگزینند.
اعضای این شورا باید بر اساس توزیع جغرافیایی متعادل باشند و کرسی های آن به صورت زیر بین پنج گروه منطقه ای تقسیم شود:
گروه کشورهای آفریقایی (13) کرسی، گروه کشورهای آسیا و اقیانوس آرام هم (13) کرسی، گروه کشورهای اروپای شرقی (6) کرسی، گروه کشورهای آمریکای لاتین و کارائیب (8) کرسی و گروه اروپای غربی و دیگر کشورها هم (7) کرسی.
اعضای شورا برای مدت سه سال خدمت می کنند و می توانند برای دو دوره متوالی عضویت داشته باشند اما برای سومین دوره باید یک دوره فاصله با دوره پیشین داشته باشند.
چرخه عضویت سالانه اعضای شورای حقوق بشر از تاریخ یکم ژانویه آغاز خواهد شد.
با پایان یافتن سال 2018، عضویت سه ساله کشورهای میانمار، گرجستان، بلژیک، ساحل عاج، آلمان، اکوادور، قرقیزستان، اسلوونی، اتیوپی، مغولستان، پاناما، سوئیس، کنیا، ونزوئلا، فیلیپین، کره جنوبی، توگو و امارات متحده عربی به پایان می رسد.
از این رو، مطابق با بند 7 قطعنامه 60/251 مجمع عمومی، برای تکمیل 47 عضو شورای حقوق بشر که یک رکن فرعی سازمان ملل متحد محسوب می شود، باید به صورت مستقیم و مخفی رای گیری انجام شود.
از مجموع 193 عضو سازمان ملل متحد، برای انتخاب پنج کرسی گروه آفریقا، 192 نماینده حاضر رای دادند که بورکینافاسو 183 رای، توگو 181 رای، کامرون 176 رای، سومالی 170 رای و اریتره 160 رای را به دست آوردند.
در گروه آسیا-پاسفیک هم برای پنج کرسی رای گیری شد که از مجموع 193 کشور، 192 نماینده رای دادند که هند 188 رای، فیجی 187، بنگلادش 178، بحرین 165 و فیلیپین 165 رای را از آن خود کردند.
بلغارستان با 180 رای و جمهوری چک هم با 178 دو کرسی گروه شرق اروپا را از 188 رای ماخوذه از آن خود کردند.
در گروه آمریکای لاتین برای سه کرسی رای گیری شد که از مجموع 189 رای ماخوذه، باهاما 180 رای، اروگوئه 177 رای و آرژانتین 172 رای را کسب کردند.
اما در گروه غرب اروپا و دیگر کشورها برای سه کرسی رای گیری شد اما رای چهار کشور خوانده شد به گونه ای که از 189 رای ماخوذه، ایتالیا 180 رای، اتریش 171 رای، دانمارک 167 رای را به دست آوردند.
این انتخاب برای خبرنگاران حاضر در سازمان ملل متحد تعجب برانگیز بود به گونه ای که در نشست خبری معاون سخنگوی دبیرکل پرسیده شد چگونه برخی کشورها که مشکل حقوق بشری دارند، به عضویت این شورا در آمده اند.
در این بین کشوری همچون بحرین که تا کنون دمکراسی در آن کشور حاکم نبوده و سیستم سیاسی آن را پادشاهی تشکیل داده است، بیش از بقیه کشورها تعجب برانگیز بود.
این کشور که جایگزین امارات متحده عربی خواهد شد، در گروهی قرار دارد که عربستان سعودی هم در آن عضو است و همدستی آنها برای حمله به زنان و کودکان یمنی با استفاده از سلاح های زیبای ساخت آمریکا بر کسی پوشیده نیست.
قدر مسلم مقامات بحرین با توجه به دستگیری، سلب تابعیت و کشتار معترضان خود که حق مدنی و شهروندی خود را دنبال می کرده اند، کمترین جایگاه را برای عضویت در شورای حقوق بشر دارند همانطور که عربستان سعودی هم به نادرستی در این مسند قرار گرفته است.
اعدام معترضانی همچون شیخ باقر النمر، زندانی کردن فعالان مدنی که صدای متحدان آنها همچون کانادا هم بلند شده است و در آخرین نمونه علنی شده، ناپدید شدن جمال خاشقچی روزنامه نگار منتقد عربستانی که به کنسولگری این کشور در ترکیه مراجعه کرده بود، نمونه ای اندک از بی صلاحیتی «پادشاهی های ترور» در شورای حقوق بشر است.
از زمانی که زمزمه های نامزدی بحرین برای عضویت در این شورا مطرح شده بود، فعالان مدنی بحرین واکنش های مختلفی به آن داشتند و تقریبا جز دایره کوچک آل خلیفه نمی توان کسی را یافت که از این عضویت خشنود بوده باشند.
در این رابطه، ائتلاف موسوم به« 14 فوریه» با انتشار بیانیه ای خواستار آن شده بودند تا به جای «عضویت رژیم آل خلیفه در این شورا پرونده های نقض حقوق بشر را در این کشور باز کنند و تصمیم سازان رسمی خاندان رژیم آل خلیفه را که در نقض های روزانه حقوق ملت دست دارند، محکوم کنند زیرا این حکومت غیرمنتخب است و با زور حکمرانی و بدترین نوع شکنجه روانی و جسمی را اعمال می کند.»
بحرین در شرایطی عضو شورای حقوق بشر شده است که پیش از این درخواست های گزارشگران حقوق بشری سازمان ملل متحد را برای ورود به این کشور نپذیرفته و رژیم آل خلیفه چندین بار از سوی همین شورا به نقض حقوق بشر محکوم شده است.
شاید عضویت این کشور با کمترین رای نسبت به سایر منتخبان، بی ارتباط با سیاست های منطقه ای و همچنین رفتارهای ضد حقوق بشری آن نباشد.
از سوی دیگر عضویت کشورهایی همچون بحرین و عربستان در شورای حقوق بشری که آمریکا در آن حضور ندارد می تواند وزنه اطمینان بخشی برای اعمال و پیگیری سیاست های منطقه ای کاخ سفید برای استفاده از حربه حقوق بشری علیه کشورهای مستقل و پرقدرتی باشد که با واشنگتن تضاد منافع دارند.
این کشورها که قدرت و امنیت خود را در خرید تسلیحات و بمباران وحشیانه بیش از 4 سال فقیرترین کشور جهان و تخریب زیرساخت ها، محاصره و هدف قراردادن مدارس و اتوبوس حامل کودکان یمن می جویند، خط ارتباطی خود را بیش از هر زمان با رژیم صهیونیستی برقرار کرده اند و این روزها که جرد کوشنر داماد ترامپ به دنبال طرح صلح جدید پس از شناسایی قدس به عنوان پایتخت این رژیم است، رفت و آمدهای متقابل حاکمان بحرین به واشنگتن و برعکس افزایش یافته است.
این دید و بازدیدهای دیپلماتیک که البته با «آب نبات» ناتوی عربی ترامپ برای دوشیدن بیشتر برخی کشورهای خلیج فارس همراه شده، مفری برای رژیم صهیونیستی است تا بر جنایت های آن در میادین بین المللی توسط همین حاکمان متزلزل «دو هفته ای»، سرپوش گذاشته شود.
مجمع عمومی سازمان ملل و همچنین شورای حقوق بشر این بار در معرض آزمونی دیگر قرار گرفته است و باید دید اعضای این شورا نقض آشکار حقوق بشری از سوی رژیم آل خلیفه را نادیده خواهند گرفت یا در عین عضویت این کشور، به ظلم هایی که در حق اکثریت شیعی این کشور و زندانیان سیاسی آن روا می شود، رسیدگی می کنند.